Άνθος Ολιγόκαρπο μα Φωτεινό

 

 

Βαρύς και τσουχτερός χειμώνας βρυχόνταν.

Την πλάση όλη σκέπασε και τίποτα δε φαινόταν.
Στους κόλπους του άλσους του σκοτεινού...
Όμως άνθισες εσύ, ω άνθος φωτεινό!

Άνθος ολιγόκαρπο και ταπεινό.
Τα πλούτη δεν σε συγκίνησαν ποτέ.
Στον πειρασμό της εξουσίας δεν ήθελες να πιστέψεις.
Τα ασθενικά πλάσματα του δάσους φρόντισες να θρέψεις,
παρά τη λιγοστή γονιμότητα που είχες να διαθέσεις.

Η άνοιξη όμως έφτασε και σε ανάγκασε να αλλάξεις.
Με τις προσταγές της εποχής, σε ανάγκασαν να αναστενάξεις.
Γονιμότητα και ανάπτυξη αγκάλιασε το άλσος,
κι εσύ πελώριο έγινες. Ω, μα τι μέγα λάθος!

Στιβαρός και άκαμπτος έγινε ο κορμός σου.
Κάθε επαφή σε έκανε να χάσεις με το ποιμνιό σου.
Οι ρίζες σου οι ακόρεστες στράγγιξαν τους γείτονές σου.
Τα ευγενικά σου τα κλαδιά, από προστάτες αχνών παρουσιών...
Τελικά μετατράπηκαν σε ασπίδες των κατάμαυρων αρπακτικών!

Τους μικρούς ταξιδιώτες της ζωής προστάτευες, με αδύναμα ποδάρια.
Γι’ αυτό και σε απείλησαν, πως θα σε κατασπαράξουν τα λιοντάρια.
Οι γλυκοί καρποί σου συνήθιζαν να ανακουφίζουν το βάρος των φτωχών,
ενώ τώρα τους κήπους των αφεντάδων τροφοδοτούν δίχως ηθικό φραγμό.

Ήσυχο σε άφησαν, για να αναπτυχθεί εις άπειρο η νέα σου μορφή.
Μα τι λάθος τραγικό έμελλε να διαπράξει η κρίση σου αυτή;
Πολλές εποχές κύλησαν και το δάσος σκεπάστηκε από λήθη.
Φτάνουμε στο σήμερα, όπου η λογική της ηθικής έχει εκλείψει.
Σαν συνέπεια, το πνεύμα που κυριαρχεί...
 Είναι η βέβηλη αρχή:
«Όλα για εμάς, τίποτα για τους άλλους».

Το ύψιστο αμάρτημα της εποχής δεν ήταν η ταφή σου.
Αντίθετα, ήταν η διατήρηση του σώματος, όμως όχι και της ψυχής σου.
Ω άνθος ολιγόκαρπο, μα φωτεινό!
Μια αμυδρή σκιά του εαυτού σου είσαι, για τον νέο κόσμο αυτό.