Από τα Kάτω

         Να τη και η ανατολή, απαλά σου χαμογελάει,  και τον δρόμο σου φωτίζει, σαν θερμό φανάρι, που αντιμάχεται , τα άδυτα νερά του Άδη,       Τον προορισμό σου φέγγει,  προς την πύλη την χρυσή, όπου από πίσω υποβόσκουν, κάθε λογής θησαυροί, κόκκινοι, μπλε, πορτοκαλί, θησαυροί αλλιώτικοι, που τα μάτια σου δεν έχουν ξανά δει.     Καταφύγιο βρίσκεις, κάτω από τη σκιά, του πλατάνου την πλατιά, και για μια στιγμή, μόνο μια, είναι λες και πάγωσε ο χρόνος, και τα τριαντάφυλλα μυρίζεις, απ' την ευωδία τους μεθάς, αλλά τελικά ξανά ξυπνάς, από την πικάντικη οσμή, του γειτονικού βασιλικού.     Εργασία και μόχθος είναι το μυστικό, δεν είσαι τίποτα άλλο,  παρά ένας ταπεινός κηπουρός. Αλλά η αλήθεια είναι αυτή, εσύ είσαι ο πλάστης και η αρχιτεκτονική αρχή. Ο χώρος αναπνέει, με τη δική σου τη στοργή, και αυτό σου προσφέρει , ικανοποίηση ψυχής.     Αυτή παραμονεύει στη γωνιά, η ύαιανα, μια τσαχπινιά! και βγάζει...

          Απ' την πρώτη σου πνοή, ενεργητικός και φιλοπερίεργος ήσουν, σα μια αλεπού μικρή.     Περάσανε τα χρόνια, το σχήμα της ουσίας σου ακόνιζες, την εύπλαστη ευφυΐα σου  διαμόρφωνες,  τη δημιουργική σου δύναμη έπλαθες, όπως ένα παιδί, ένα καστράκι στην παραλία, με τη  λιγοστή του φαντασία.     'Άλλαξαν όμως οι καιροί, ψυχρή και κενή έγινε η ζωή, και εξαναγκάστηκες και εσύ, με τις επιταγές της εποχής,  να συμμορφωθείς, και να χάσεις , ό,τι σε έκανε ευγενή.     Σπουδαίος έγινες στην τέχνη σου, δέος προκαλείς, μέσα από τα έργα σου, θαυμαστά είναι τα χρυσά τα χέρια σου, σαν καθολική αρχή,  και από άποψη τεχνικής , όλοι σε εξυμνούν, Αλλά δε σε αγκαλιάζουν.     Μπορεί όλη η κοσμόπολη... να θαυμάζει αυτό που παράγεις, αλλά απεχθάνεται αυτό που είσαι,  διότι η τέχνη σου η κομψή, δεν πηγάζει από τη ψυχή, τη συνείδηση και την ελεύθερη επιλογή, αλλά από ζοφερό καταναγκασμό,  και απόδοση στο λεπ...

        Τι είναι άραγε η ζωή; Οφείλει να αναρωτηθεί κανείς. "Βάρος όγκος και πυκνότητα " μου εξηγείς, "Σημεία βρασμού και αγωγιμότητα " μου αναλύεις.      Αλλά εγώ αντιμάχομαι το κατασκεύασμα αυτό, διότι στο τεχνητό κέλυφος σου, όπως είναι φυσικό,  δημιουργία, ευθύνη και αυτονομία, δε χωράνε σαν προσφερόμενο προϊόν.      Υποστηρίζω, πως πρέπει να αποδεχτείς λοιπόν,  πως το σύμπαν δεν είναι μια περίπλοκη συσκευή, η οποία λειτουργεί με ντετερμινιστική λογική.     Γελοιότητες για εσένα αποτελούν όλα αυτά. Μυστικισμό μυρίζεις στα λεγόμενα που έχεις μπροστά. Δυσφορία σου πυροδοτεί, η ερμηνεία μου αυτή, και σε κάνει να θέλεις, να σου πέσει το αφτί. " Μα καλά !" σκέφτεσαι και συνεχίζεις " Κανείς δεν σου έχει πει, πως το φάντασμα έχει εξορκιστεί; και πως μένει μόνο η μηχανή;"     Εσύ είσαι όμως αυτός που δεν κατανοεί,  Η δικιά σου ανάγνωση είναι ανακριβής. Αυτό που έχει εξορκιστεί, είναι το σώμα και όχι η ψυχή....

      Έκανε ο εχθρός μου κάτι κακό, μα πόσο με συναρπάζει το φαινόμενο αυτό! Πώς και πώς περίμενα την εξέλιξη αυτή, με σκοπό να προβώ σε ρητορική αιχμή. Πάση θυσία ανέμενα την ευκαιρία αυτή. Να κηρύξω την ιερή μου την "αρετή".     Πόση απόσταση χωρίζει εμένα απ' αυτόν; Πράγματι δεν είμαστε ίδιοι στον κόσμο αυτόν. Πόσο ανώτερος ηθικός πράκτορας αποτελώ εγώ; Τοσούτω μάλλον, ανέντιμος είναι αυτός.     Μολαταύτα, θα αισθανθώ έναν πόνο ιδιαίτερα οξύ, όταν σε καθρέφτη, η σκιά μου θα θεαθεί. Είναι η αλήθεια η πικρή, πως η αντανάκλαση μου με καταπονεί. Είναι η αλήθεια η οδυνηρή,  παθιασμένα οφείλω να αποφύγω την αίσθηση αυτή. Με κάθε τρόπο και με κάθε ύπουλη τεχνική, το σχήμα της ουσίας μου απαγορεύεται  να αναγνωριστεί, διότι το κόστος δυσβάστακτο θα γίνει σε μια στιγμή.     Ας παλινδρομήσω στην αρχική μου ροπή. Το γείτονα μου σφοδρά θα δικάσω με πυγμή.  Για τους δέκα καρπούς που ξερίζωσε, Ω! Μα πως μπορεί; Την συνείδηση του να έχει ή...

     Φεύγει η μπόρα και η βροχή, και ο κόκορας ξεκινάει να λαλεί, εφτά πήγε η ώρα το πρωί, ξυπνάει ο λύκος με το χρυσό κλειδί.   Το βλέμμα του απλώνει, πάνω στα αχανή του τα χωράφια. Τα γδύνει και τα παραβιάζει, με τα ληστρικά του μάτια. Το μόνο που σκέφτεται το αρπακτικό του το μυαλό, είναι το πως θα γευτεί  τον πλούτο αυτόν,  μόνο για τον ίδιο του τον εαυτό... Χωρίς καμία σκέψη για τον αδελφό.    Το πεπερασμένο του στομάχι βράζει, δεν αντέχει άλλο, πάει να σκάσει! Τις ατελείωτες επιθυμίες του δεν μπορεί να περιθάλψει. Έχει κορεστεί από την ίδια του την τάση.    Άξιο απορίας είναι όμως και πάλι, πως τον αδελφό του, δε γύρισε ποτέ να τον κοιτάξει.  Ένα ίχνος στοργής αρνείται να του χαρίσει. Η ενσυναίσθηση μπορεί να στυλώνεται πάνω στο έδαφος, αλλά η απάθεια έχει τις ρίζες της στο υπέδαφος.